Van Tuk Tuk naar Tomok

Vandaag slapen we een beetje uit en besluiten we om de hele dag heerlijk bij ons zwembad te gaan liggen met een boekje . Dus we doen de gordijnen open en... het regent... Pijpenstelen! Gebeurt eigenlijk anders nooit zo 's ochtends vroeg weet de eigenaresse van Tabo ons vrolijk te vertellen. Hmm, dat helpt niet echt. Maar goed, we zitten op een prachtig eiland dus we maken er wel wat van. Eerst maar eens even genieten van het ontbijt. De eigenaresse is Duits dus het ontbijt biedt naast een traditioneel Indonesisch ontbijt een keur aan brood (echt brood!), gebakjes, pindakaas en hagelslag. Heerlijk! Na het ontbijt blijkt de regen ook alweer aardig te zijn weggetrokken dus we doen de bikini aan, smeren ons in gaan in de dikke bewolking zonnen bij het zwembad dat uitkijkt over het Tobameer met daaromheen de hoge bergen waar altijd een laagje mist in hangt. Want dat is het mooie aan Indonesie; ook al regent het of is het hartstikke grijs: het is nog steeds heerlijk warm. We zijn wel de enige bij het zwembad, maar daar trekken we ons helemaal niets van aan. Regent het even dan pakken we onze ligbedkussens en verhuizen we naar een van de prieeltjes, is het droog dan sjouwen we alles net zo makkelijk weer eronder vandaan. Wonder boven wonder presteren we het ondanks deze regenachtige dag toch nog flink te verbranden. Het herinnert ons er weer eens aan hoe dicht we bij de evenaar zitten. De rest van de dagen op Samosir vullen we door lekker te eten en drinken (verse fruitsapjes, hete curry's, gebakken kip en aardappels die Renske nog compleet met vette jus over haar rok laat vallen, tzaziki met brood, inktvis in kokosnootmelk, mie goreng, sate en nog veel veel meer. Soms 2 gerechten, soms 3 of 4. Alles kost maar zo'n €2 per gerecht dus we bestellen alles waar we zin on hebben. This must be heaven!), op de fiets naar Tomok waar we een authentiek marktje bezoeken compleet met alle geuren en kleuren die daarbij horen, gedroogde vissen, varkenskoppen en exotische groente en fruit, cola drinken bij een klein winkeltje waar 2 vrouwen die geen Engels spreken van alles willen vertellen en vragen en onder de indruk blijken te zijn van onze platte buiken (we besluiten wijselijk maar niet met ze in discussie te gaan en het compliment in ontvangst te nemen), het bekijken van eftelingachtige batakhuizen die geïnspireerd zijn door de buffels die door in de rijstvelden lopen, bijwonen van en meedoen met een batakvoorstelling waarbij ze ons opeens in de smiezen krijgen en wij opeens de attractie worden. Iedereen zit omgekeerd op zijn stoel en komt naast ons zitten en maakt soms gevraagd maar meestal ongevraagd foto's. Camera's, iPhone's en zelfs complete iPads komen er aan te pas. Renske krijgt op een gegeven moment zelfs een baby in de armen gedrukt voor een "spontaan" Kodakmomentje. Ondertussen praten ze druk in bahasa tegen elkaar en lachen hard. We gaan er maar vanuit dat ze ons toelachen ipv uit :-) We raken op straat aan de praat met een meneertje die een beetje Nederlands spreekt, heeft hij van zijn vader geleerd. Hij nodigt ons in zijn huisje uit om wat thee te komen drinken en ondertussen Nederland te oefenen. We kletsen een uurtje en wanneer we weggaan beloven we hem om hem een kaart uit Nederland te schrijven zodat hij zijn Nederlands nog meer kan verbeteren. We genieten vanuit een becak van het prachtige landschap van Samosir wat doet denken aan de heuvels van Lord of the rings, van de groene rijstvelden en de mensen die vrolijk naar ons zwaaien en "Hello miss" en "How are you" naar ons roepen. De becak brengt ons ook naar een klein batak dorpje met the stone chairs. Hier werd vroeger recht gesproken door de koning en de stamleden van het batakvolk. Werd de veroordeelde schuldig bevonden dan werden zijn ingewanden opgegeten door de koning zodat hij sterker zou worden. He, gezellig...
Na 4 dagen moeten we lake toba dan toch helaas verlaten. We gaan dit sprookjesachtige eiland met zijn bijzondere batakcultuur zeker missen! Op de Ferry op weg terug van Samosir naar Prapat wisselen we nog even telefoonnummers uit met Gillian (moeder van bijna 80 en zeer reislustig) en dochter. We spreken af om op Bali een keertje samen te gaan eten, leuk! Eenmaal aangekomen in prapat is het nog even wachten op onze chauffeur. We laten ons namelijk door een priveauto
met chauffeur naar Bukkitingi brengen. Je bent tenslotte luxe backpacker of je bent het niet :-)