De lange reis van noord naar west-Sumatra

Nu begint het stukje waar we sinds het begin van de reis het meest tegenop hebben gezien; de 15 uur durende autoreis van noord naar west-Sumatra. Een reis die vreselijk lang en hobbelig schijnt te zijn maar ook met indrukwekkende uitzichten. Dit missen vinden we ook zonde, dus we stellen ons erop in en gaan op weg! Onze chauffeur is klein van stuk, vrolijk, superlief en heeft 5 dochters. Hij belooft
goed voor ons te zorgen en ons veilig in Bukittingi af te leveren. Mooi! Hij rijdt in ieder geval heel rustig en netjes. Wat een verademing vergeleken met de laatste reis vanaf bukit lawang! En de reis, tja wat zal ik daar van zeggen? Hoe leg je zo'n indrukwekkende reis uit? Een reis door het Indonesische plattelandsleven, de felgroene sawahs met op de achtergrond grote rotsen bekleed met jungle en de ogenschijnlijk oneindige deken van groene bergen die na elke haarspeldbocht weer voor je opdoemen. Ik zou jullie zo graag een gevoel willen geven hoe het is om een kijkje te kunnen nemen in het alledaagse leven in een Indonesisch dorpje, de kleuren te zien veranderen in het landschap, de mensen en de dorpjes, kinderen die langs de kant van de weg spelen met een oude autoband, oude omaatjes met grote oren en blote voeten, kleren die liggen te drogen op een kleedje op de weg of op de heg voor een eenvoudig houten huisje met golfplaten dak, een haan die een puppy plaagt en een broertje die even verderop hetzelfde met zijn zusje doet, grijze buffels en witte koereigers die fel afsteken tegen de gifgroene rijstvelden, vrouwtjes met kunstig gevouwen doeken op hun hoofd waar de afwas van die ochtend of complete takkenbossen op vastgemaakt zijn, een vrachtwagen die door zijn as gezakt is vanwege de slechte weg en de gevarendriehoek ervoor, zelfgemaakt van takken, kleine houten hutjes en takken met gekleurde zakjes en t-shirts als geïmproviseerde vogelverschrikkers,
cacao, kaneel of rijst dat voor de huisjes op grote plastic doeken te drogen is gelegd in de zon, een opa met zijn kleindochter en een poesje in de deuropening van zijn huisje kijkend naar het leven wat aan hem voorbij trekt, meisjes in schooluniform compleet met hoofddoekje in een bus, de jongens met zijn allen er bovenop, de jungle rijden waar na een tropische regenbui de mist als wolken rook uit omhoog stijgt, kinderen die zich wassen in de rivier en moeders die daar de was doen, mannen die op slippertjes hard werken aan de weg, eenvoudige huisjes in vrolijke pasteltinten: zachtroze, lila, lichtblauw en mintgroen en kleine winkeltjes langs de weg die van alles en nog wat verkopen, als het maar in kleine gekleurde zakjes zit die over een stok voor het winkeltje gehangen kunnen worden. Terwijl we de gaten in de weg en de kippen, honden en geiten die links en rechts de straat oversteken, ontwijken genieten we enorm van deze dit uitzicht dat als een mooie film aan je voorbij trekt waarbij het ene fragment nog mooier is dan het andere. Zo is 15 uur reizen helemaal geen straf. Dat kan helaas niet gezegd worden van ons hotel waar we halverwege de lange reis gaan overnachten. Van te voren hebben we door iemand van ons hotel in Samosir laten bellen naar het enige hotel in Sipirok, een slaperig stadje halverwege. Ze hebben nog plek. Wat heet... er is helemaal niemand! Het "resort" doet aan als een verlaten spookstadje en de huisjes en het zwembad (eerder klein pierenbadje) zien er mistroostig uit. Het is nog maar 15u en het idee dat we ons hier de hele middag en avond moeten vermaken, maakt ons nu al depri. Dus we besluiten verder te rijden, in de hoop dat we in een volgend stadje een beter hotel vinden. We rijden door naar Padangsidempuan en stoppen bij het eerste de beste goede hotel (volgens onze chauffeur). De receptie ziet er aardig veelbelovend uit. De rest van het hotel ziet er echter uit als een oorlogsgebied. Het zwembad in het midden van de galerij waar alle kamers op uitkomen, is leeg en kapot en de brokstukken liggen verspreid in wat er over is van de misschien ooit prima ogende tuin. Een vaalgeel gordijntje scheidt onze kamer van een raam met tralies ervoor en een uitzicht op een deprimerende parkeerplaats.
Desondanks is het onze duurste hotel sinds de reis en doet het personeel alsof we in het mooiste 5*-hotel van Sumatra zijn beland. We krijgen een welkomdrankje aangeboden op de kamer (gitzwarte drabkoffie, die we heel beleefd even later in de gootsteen kieperen), de televisie wordt voor ons aan gedaan en het personeel is supernetjes en formeel. Het contrast met het dramatische gebouw dat zich hotel noemt, kan bijna niet groter zijn. Het is zo erg dat het komisch is. We besluiten hier maar niet te eten en slaan in een winkeltje verderop aan de drukke straat ons diner in: noodlesoepje, oreo's, kaascrackers, chips en cola. We sluiten ons op in onze kamer om daarmee ook de treurige omgeving van het hotel buiten te sluiten. We kletsen, lezen en eten nog wat en gaan dan om 20u slapen. Des te eerder we slapen, des te sneller is het morgen en mogen we weer hier weer weg. Om 6u staan we dan ook vrolijk op en pakken we onze tas in (nog nooit zo blij geweest om zo vroeg op te mogen staan). S middags komen we aan bij ons hostel in Bukittingi en worden we vrolijk ontvangen door Ling. We ploffen neer op ons heerlijke bed met spierwitte lakens. De kamer is schoon, het bed zalig, Ling is supervriendelijk en de ontbijtjes zijn heerlijk. Dat de naastgelegen moskee klinkt alsof het bij ons in de kamer staat, nemen we maar even op de koop toe. S avonds gaat we Bukittingi nog even in, dat veel Nederlandse invloeden heeft. We komen bij een kermisachtig plein aan waar half Bukittingi lijkt te zitten. Ondanks het entertainment, mensen in cartoonpakken en suikerspinnen, zijn wij zodra we het plein oplopen alweer de hoofdattractie. Dus we poseren weer lief voor de foto's, maken er zelf een paar en lopen dan door naar een mooi panorama en marktje.
Later eten we heerlijk in een soort reggae-restaurantje; calzonepizza, knoflookbrood en gefrituurde paddenstoelen. Yumm!