On tour naar sprookjesachtig Samosir

Na een niet zo hele goede nacht slapen, staan we vroeg op om naar lake Toba te vertrekken. Een stap buiten het bed en het wordt meteen pijnlijk duidelijk: ik moet echt meer gaan sporten. Want ik heb pijn! Volgens mij heb ik nog nooit zoveel spierpijn in mijn bovenbenen gehad. Elke traptrede is een opgave. Maar goed, er staat een lange reisdag op het programma dus doorbijten maar! Na een lekker yoghurtontbijtje en leuk gesprek met Indiaas stel stappen we in het busje om in 7u naar Samosir te rijden, het eiland in Lake Toba. De rit is op zijn zachtst gezegd bijzonder... Al toeterend en gaten ontwijkend rijden we door karakteristieke dorpjes en drukke steden. Rakelings scheuren de scootertjes ons links en rechts voorbij. Minimaal 4 personen per scooter, soms een stuk of 20 kippen, baby's aan de borst, genoeg bouwmaterialen om een kleine schuur te bouwen, een complete kroepoekwinkel en zelfs een "mini-reuzenrad" ! Overal langs de weg zijn Nederlandse woorden te vinden, zoals Doorsmeer, knalpot, spanduk, polisi en kalender. We pauzeren ergens waar we heerlijke cassavechips en pittige (!) emping als lunch eten. De reis valt ons tot nu toe 100% mee. In en uit het busje komen is een iets ander verhaal. Als een oud vrouwtje strompel ik de bus uit, au au au. Hopelijk komt het ooit nog weer goed (dat komt het hoor ;-)) Tijdens de autorit genieten we enorm van gewoon naar buiten kijken en alle kleine details voorbij zien komen die Indonesie zo mooi en bijzonder maken: kleine winkeltjes van hout en golfplaten die allerlei productjes verkopen, oude vrouwtjes met takkenbossen op hun hoofd die slenteren langs de weg, mannen die de weg repareren op slippers of blote voeten, gekleurde houten huisjes in allerlei pasteltinten, honden en poezen die op het erf spelen, kippen die zo de weg oplopen, chaos in de steden. Nu we op weg zijn naar een nieuwe bestemming is het ook wel weer een beetje spannend: hoe zal het straks gaan, wat zal lake toba ons brengen, voelen we ons daar wel thuis? We weten het niet... en dat maakt het eigenlijk wel zo leuk.
Terwijl de uren verstrijken wordt onze chauffeur wat ongeduldiger; er wordt aan de lopende band getoeterd, we scheuren rakelings langs auto's, scooters en vrachtauto's, halen in vlak voor de bocht de berg op. Het kan "net", soms op zijn Hollands, en soms op zijn Fries... Uiteindelijk komen we aan in Parapat. En eigenlijk zijn we wel een beetje opgelucht. Dat ze in indonesie rijden als een malle zijn we wel gewend, maar dit was toch wel een beetje overdreven. Aangekomen in Parapat moeten we nog een uurtje wachten op de ferry (voor niks gehaast dus...) die ons naar het eiland Samosir brengt. Samosir is net zo groot als Singapore en we zien nu al dat de bergtoppen gehuld zijn in een dichte mist. Het maakt het eiland een beetje sprookjesachtig.
Een klein uurtje later stappen we aan land... en hoe! Het eerste wat we zien is een prachtig zwembad, ligstoelen met blauwe kussens, mooie huisjes in batakstijl, dit moet ons hotel zijn :-) Als echte luxe-backpackers gaan we natuurlijk niet voor minder! We checken in en genieten kort daarna van brood met tzaziki, knoflookbrood, garnalen, frietjes en..... mayo! De eigenaresse van Tabo cottages is Duitse en dat is fijn, heel fijn. Dat betekent versgebakken brood, taartjes in allerlei soorten en maten en heerlijk avondeten. Hier gaan wij ons prima vermaken de komende dagen. We besluiten meteen maar een nachtje bij te boeken.