Van vulkanen en jungle naar kunstenaarsdorp Ubud

Daar ben ik weer! Na jungletochten en slaapplaatsen in de middle of nowhere (uiteraard ool zonder wifi), ben ik gisteren aangekomen in Ubud op Bali. Waar ze dus wel wifi hebben en ik jullue weer uitgebreid verslag kan doen van mijn avonturen! Alweer 3 dagen geleden vertrol ik uit Yogyakarta voor een lange busreis naar de Bromovulkaan. Het begon goed, want nog geen 5 min op weg bleek de airco stuk. Niet zo fijn bij ruim 30 graden tropische hitte in een kleine mini-bus. De eerste stop was dan ook de garage waar we na een uurtje weer op pad gingen. De airco was gemaakt, op Indonesische wijze... Eigenlijk niet dus... Dan maar het raam open en lekker met de ipod in naar buiten kijken. Normaal zijn de ramen van zulk soort busjes geblindeerd dus iedereen was heel verrast toen ze opeens een blanke in het busje zagen zitten. Dus weer veel gezwaaid en gelachen naar alle mebsen langs de kant van de weg. Dat is toch wel het leukste aan Java hoor, de mensen zijn zo oprecht vriendelijk en blij je te zien. Word je zelf ook vrolijk van! Langs de kant van de weg zie je ook allemaal oude mensjes met prachtige karakteristieke "koppen". Gebukt onder een lading takken, zakken rijst of sprokkelhout ploeteren ze door de hitte, niets geen pensioen met je 65e of 67e! In het busje zaten natuurlijk weer Roman en Claus en naast mij zat een stel uit Singapore. Zij sprak goed engels en het was echt een superlief meisje. Erg leuk dat zij dus ook mee gingen naar Bromo. Eenmaal in ons hotel aangekomen was het al 22u en aangezien de wekker 5u later zou gaan, wilde ik snel gaan slapen. De kamer was supersimpel en wat "suuterig", maar goed. Ik ging mijn tandenpoetsen en tot mijn grote vreugde zag ik in mijn badkamer mijn eerste indonesische spin! Schrok me helemaal wezenloos en was bijna de man van het stel uit Singapore gaan halen. Maar omdat ik dat toch een beetje genant vond, heb ik het licht in de badkamer maar uitgedaan en ben ik snel weggegaan. Theoretisch gezien, had ik bedacht, houden spinnen van donker dus de badkamer donker gemaakt en het licht in mijn slaapkamer aangelaten. Dan kwam hij me tenminste niet opzoeken... Maar ja, slapen met TL-buis licht gaan niet heel goed dus toen ik net een beetje in slaap viel... ging de wekker! Jippie, tijd om naar Bromo te gaan... Maar ik was allang blij dat ik uit die hotelkamer mocht dus snel aankleden en hup in de jeep voor sunrise at Bromo! Hobbeldebobbbel over smalle weggetjes met gateb en keien reden we in een uur naar de voet van de vulkaan. Bromo ligt in een bizar soort maanlandschap met allemaal zwart zand eromheen. Met nog veel meer jeeps reden we in collone over de sandsea tot onze chauffeur had bedacht dat hij wel even af kon snijden om de andere jeeps voor te zijn. Met als gevolg dat we 10 minuten in het pikkedonker heen en weer hebben gereden op die zandvlakte. Telkens kwam hij weer bij een afgrond waar hij met de jeep niet af kon. Uiteindelijk toch de uitgang gevonden en achteraan gesloten in de rij jeeps... Toen begonnen we aan een enorm steile klim naar boven met de jeep over keien en door gaten. Verschillende keren dacht ik: goh dat die jeep dat allemaal aankan zeg! Nou, dat kon ie dus ook niet... Halverwege stopte hij ermee en dat terwijl het al langzaamaan licht begon te worden. De een na de andere jeep racete ons voorbij. Nee! We zouden toch niet de zonsopkomst gaan missen?! Na zon 10min kreeg hij hem gelukkig aan de praat en hebben we het echt net gered! En het was schitterend. We stonden heel hoog op een berg en keken zo bovenop de vulkaan en het landschap er omheen. Een beetje toeristisch was het wel, samen met nog honderden anderen bewonderden we de zonsopkomst. Maar ach, daardoor wel weer leuke mensen ontmoet en gesprekken gehad. Een jongen die naast mij stond had een dikke kleren aan, een jas en handschoenen en zat nog te bibberen van de kou (voor Hollandse begrippen een frisse lente-ochtend, voor indonesische begrippen dikke wintertemperaturen). Ik bood hem mijn sjaal aan met vlinders waar hij erg blij mee was en hem schattig stond. Natuurlijk ook weer een aantal keer op de foto geweest met de allerlei mensen, je moet wel tijd vrij maken voor je fans haha. Toen was het tijd om Bromo zelf te beklimmen dus terug in de jeep en over de zwarte sandsea naar de voet van Bromo. Daar ging ik samen met het stel uit Singapore omhoog op een klein paardje. Ik mocht zelf rijden dus dat was erg leuk. Daarna nog een stukje de steile trap op en dan wandel je (als je even niet oplet dan) zo de vulkaan in. Heel spectaculair met allemaal rook die eruit komt. Gaaf om voor het eerst een echte vulkaan te zien! Toen zag ik opeens tussen al die mensen Roman en Claus aankomen wandelen, zij waren om de krater heen gelopen. Beneden wachten ze me op en boden me wat (dacht ik) water aan, feierwasser. Ik dacht om te vieren dat we de vulkaan hadden beklommen. Ik had best dorst gekregen dus ik neem een enorme slok.... blijkt het Grappa te zijn! Ziet er uit als water, smaakt niet bepaalt als water...De tranen sprongen ervan in mijn ogen! Maar ik was wel meteen wakker, al kwam hij wel echt binnen. Dat was het eerste wat ik die ochtend at/ dronk... Vrolijk ging ik dus weer de vulkaam af met mijn paardje. Terwijl bij iedereen het paard aan de leidsels naar beneden werd gebracht door een mannetje mocht ik van mijn mannetje weer zelf rijden. Eenmaal aan de voet van de vulkaan en op de vlakte aangekomen, wilde ik wel wat harder (misschien door de euforie van de geweldige ervaring dat ik net een vulkaan had gezien, misschien door de Grappa op de lege maag) liet ik de teugels gaan en ging het paardje keihard in galop, over de vlakte! Superleuk! Misschien nog wel leuker dan die vulkaan haha. Daarna afscheid genomen van Roman en Claus en in de jeep naar het hotel voor ontbijt, tas pakken, dag zeggen tegen het lieve stel uit Singapore en toen op naar Kawah Ijen, de zwavelvulkaan met turquoise blauw meer. Maar daarover morgen meer! xxx