Even een update!

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik wat van me heb laten horen dus onder het genot van een café latte bij het welbekende koffie-huis :-) is het hoog tijd om jullie een beetje te vertellen hoe het mij is vergaan. Het is een weekje van ups en downs geweest. De zonnenallergie ging helaas niet vanzelf over dus woensdag ben ik met de taxiboot (er zijn weinig tot geen paden op de perhentians) naar de lokale clinic gegaan. Omdat het vrijdag was waren ze eigenlijk dicht maar ik ben toch gegaan en na wat kloppen en bellen deed de dokter open. Hij vertelde dat ze alleen open waren voor emergencys... Nou ja, voor mij was het best een beetje een emergency maar een echte was het natuurlijk niet. Toen ik mijn lieve gezicht echter opzette mocht ik toch naar binnen. De diagnose was zonnenallergie (nou ja, diagnose... Ik vertelde hem dat ik dacht dat dat het was) Gelukkig stelde hij dezelfde vragen als Sabrina eerder via de sms, dus ik vertrouwde er wel op dat hij wist waar hij het over had. Ik zou een injectie krijgen. Niet mijn favoriete bezigheid, maar als het helpt: graag! Terwijl hij de dpuit klaar maakte, begon ik wel enigzins zenuwachtig te worden. Maar zoals gewoonlijk weer eens vpor niets, want de vloeistof was op! Dan maar wat anti-histamine pilletjes en wat lotion voor de jeuk. Omdat ik geen idee had van de prijs van zo'n bezoek had ik een paar honderd ringit meegenomen (100=€25) Uiteindelijk was de schade €4 voor het consult, 10 pillen en het zalfje! De rest van de dag en de dag erna wat geluierd aan het strand, in de hangmat en gesnorkeld. Ik voelde me best alleen en vroeg me af if dit allemaal wel zo'n goed plan was... Petani beach is een geweldige plek maar wel wat afgelegen dus je bent veel alleen. Nog even gekletst met een jongen die al een jaar reisde en toevallig voorbij liep. Werd je ook niet echt vrolijk van, want hij had het reizen gehad en wilde naar huis. Maar 's avonds ontmoette ik Martha en Mike uit Polen die een half jaar aan het rondreizen waren. Superaardig en we spraken af om de volgende dag met nog een Pools meisje een snorkeltour te doen naar Rawa eiland.
En dat was geweldig! Vol goede moed gingen we s ochtends met een bootje richting eiland, samen met onze "taxi-driver". Halverwege hield de motor er alleen mee op.. Na (denken we) luid gevloek in Malay, 3 sigaretten, veel gezucht en gesteun komt hij uiteindelijk tot de conclusie dat hij kapot is.. En het ook niet meer gaat doen. Daar dobberen we dan, midden op zee... Na wat bellen komt een uur later onze rescue-boot en vervolgen we daarmee onze trip. Op 4 plekken hebben we heerlijk gesnorkeld en naast een boel mooie vissen heb ik maar liefst 3 blacktip sharks en 2 schildpadden gezien en mee gezwommen, super! Het water was glashelder, net als op de plaatjes! Om een uur if half 4 kwamen we weer aan land waar we een heerlijk chocolade-sinaasappel milkshake en fruitsmoothies hebben gedronken. Dit was gezellig, dit voelde als vakantie! Dit is de reden waarom ik reis. Ik heb lang getwijfeld (goh...) of ik nog een nachtje zou blijven om met hen te kayaken maar uiteindelijk (mede vanwege die stomme uitslag en het feit dat we het Poolse meisje niet meer konden bereiken om samen te kayaken) besloten om toch maar door te gaan naar Cameron Highlands. Het afscheid viel me toch wel zwaar: de lieve medewerkers van Petani Beach House, de geweldige katten, het paradijselijke plekje, het gezellige Poolse stel en daarmee vakantiegevoel; alles moest ik daar achterlaten, op naar het volgende avontuur. En dat werd Cameron Highlands. Dus terug naar het vaste land met de watertaxi (kaartje nog kwijt, hele tas overhoop op de pier, mensen ongeduldig,uiteindelijk onderop tussen een boek gevonden ;-)) toen met de mini-bus, dat gaat erg makkelijk daar. 2 arrogante Britse jongens reden mee, maar was best gezellig. 6 uur later kwam ik in CH aan waar het regende. Zo erg dat de hele straat blank stond. Dat, gecombineerd met het achterlaten van zoveel leuks op de Perhentians en het feit dat ik ondanks verschillende pogingen nog niet echt leuke mensen had gevonden, zorgde voor een aardig dalletje. Vroeg slapen dan maar maar ook dat ging niet door want net buiten mijn raam zat een groepje luidruchtige Amerikanen aan de Tigerbiertjes... Op een of andere manier balt het alleen-zijn me dit keer zwaarder dan op andere reizen. Misschien ook omdat Maleisië mooi is maar niet zo geweldig (tot nu toe) als mijn reis naar Indonesie. Maar goed uiteindelijk wordt het vanzelf ochtend en de zon scheen! Een goed begin, evenals de roti canai (Indiaas gefrituurde pannenkoek) gevuld met aardbeien en chocolade naast een Duits stel waar ik gisteren mee had gesproken. Ook de rest van de dag was echt leuk! Een tour naar de thee-plantages (prachtig), een trek door Mossy forest (sprookjesachtig), een butterflyfarm waar we allerlei insecten mochten vasthouden en een strawberryfarm waar we een lekkere cheesecake hebben gegeten. En het leukste: nieuwe mensen ontmoeten! Ik knoop gewoon met iedereen een praatje aan: zit vast iets leuks tussen :-) En dat was ook zo, onder andere een stel uit Friesland! (Ik dacht al:"wat praten die raar! Lijkt wel Nederlands maar toch niet helemaal. Heel gek als je het niet verwacht) en een Oostenrijks meisje. Met haar ga ik morgen naar Penang. Ze gaat een dagje eerder hier weg (regent s middags toch) zodat we samen reizen. Lijkt het allemaal toch nog goed te komen! Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet. Op een of andere manier ben ik niet in de juiste 'state of mind' om naar Borneo of Sumatra te gaan en een jungle-trekking te doen. Dus misschien wordt het wel Langkawi (eiland), Singapore en wel weekje Bali. Dat is wel weer luxe aan zo reizen; alles kan nog!
Het is een heel verhaal geworden, sorry.. Maar is van een paar dagen dus lees elke dag maar een stukje ;-)